ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Γ.Γ. ΤΗΣ Κ.Ε. ΤΟΥ ΑΚΕΛ ΑΝΤΡΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ
ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΟ ΑΚΕΛ
ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΟΥ 21ΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ
«Η ΠΑΛΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ»
_______________________________________________
( 25-11-2010, Ξενοδοχείο ΧΙΛΤΟΝ )
Από μέρους της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ σας καλωσορίζω με ιδιαίτερη χαρά στην Κύπρο. Σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας στη διεθνή διάσκεψη που διοργανώνουμε με την ευκαιρία του 21ου μας Συνεδρίου. Ερμηνεύουμε την παρουσία σας στο Συνέδριο μας και τη συμμετοχή στη διεθνή συνάντηση ως έκφραση της αλληλεγγύης σας με τον αγώνα του ΑΚΕΛ, του Προέδρου Χριστόφια και του κυπριακού λαού για τερματισμό της Τουρκικής κατοχής, επίλυση του κυπριακού και επανένωση της Κύπρου και του λαού της. Για τη σταθερή και αμέριστη αλληλεγγύη των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων και των δημοκρατικών κινημάτων, ο κυπριακός λαός αισθάνεται απέραντη ευγνωμοσύνη.
Το Κόμμα μας πάντοτε προσέδιδε και εξακολουθεί να προσδίδει ιδιαίτερη σημασία στις διεθνείς του σχέσεις. Στόχος είναι οι επαφές μας με τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα, να συμβάλουν στην ανταλλαγή χρήσιμων απόψεων και πολύτιμων εμπειριών. Να ενδυναμώσουν περαιτέρω τη συνεργασία και τον μεταξύ μας συντονισμό δράσης μέσα στο περίπλοκο παγκόσμιο περιβάλλον στο οποίο αγωνιζόμαστε. Οι στόχοι μας είναι κοινοί γιατί καθοδηγούμαστε από τις ίδιες αρχές, αξίες και ιδανικά. Καθοδηγούμαστε πάνω απ’ όλα από το ευγενικό όραμα της οικοδόμησης ενός κόσμου της ειρήνης και του σοσιαλισμού. Κοινοί είναι και οι αγώνες μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για την εδραίωση της παγκόσμιας ειρήνης, της επικράτησης του διεθνούς δικαίου και του σεβασμού του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, καθώς επίσης και για την υπεράσπιση και τη διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Το Συνέδριο μας διεξάγεται σε ιδιαίτερες συνθήκες και δεδομένα για το Κόμμα μας. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας αναδείχθηκε στην Προεδρία στέλεχος του ΑΚΕΛ, ο μέχρι πρότινος ηγέτης του Κόμματος ο συν. Δημήτρης Χριστόφιας. Το κυβερνητικό πρόγραμμα του Δ. Χριστόφια, στη βάση του οποίου διεκδίκησε και επέτυχε την λαϊκή εντολή, δεν είναι βέβαια σοσιαλιστικού προσανατολισμού. Το στάδιο αγώνα που περνούμε και οι δεδομένες συνθήκες δεν επιτρέπουν κάτι τέτιο. Το κυβερνητικό πρόγραμμα του Δ. Χριστόφια έχει δημοκρατικό, φιλολαϊκό, μεταρρυθμιστικό χαρακτήρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι συναντούμε λιγότερες δυσκολίες στην υλοποίηση του. Κατεστημένα δεκαετιών και οικονομικά συμφέροντα αντιδρούν σε μια προσπάθεια να εμποδίσουν την εφαρμογή του.
Μετά την εκλογή του Δ. Χριστόφια το ΑΚΕΛ επωμίστηκε τεράστιες ευθύνες. Έχουμε χρέος και υποχρέωση να στηρίξουμε τον Πρόεδρο ώστε να μπορέσει να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις που ανέλαβε απέναντι στον κυπριακό λαό. Διευκρινίζω ότι το ΑΚΕΛ είναι κυβερνών και όχι Κυβερνητικό κόμμα. Αυτό είναι κάτι που θα προσέξουμε ιδιαίτερα. Ο χαρακτήρας του Κόμματος ως δύναμη πάλης και διεκδίκησης για τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, παραμένει.
Η ύπαρξη του Κυπριακού προβλήματος και η πάλη για τη λύση του είναι ένα δεδομένο που κυριαρχεί στις προσεγγίσεις και τις πολιτικές μας. Καμιά κατάκτηση των εργαζομένων δεν είναι διασφαλισμένη, αν δεν διασφαλιστεί πρώτα η ανεξαρτησία της πατρίδας μας, η απαλλαγή της Κύπρου από την ξένη κατοχή και η επανένωση του κράτους και του λαού μας. Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια αποφασιστική προσπάθεια του Προέδρου με στόχο την επίτευξη λύσης στο Κυπριακό. Το ΑΚΕΛ στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις αυτή την προσπάθεια γιατί θεωρούμε ότι η λύση είναι απαραίτητη για την επικράτηση της ειρήνης, της ασφάλειας και της σταθερότητας στο Νησί. Δεν θα επεκταθώ για όλα αυτά εδώ, αφού μεγάλο μέρος του Συνεδρίου είναι αφιερωμένο ακριβώς σε αυτά τα ζητήματα.
Το Συνέδριο μας, επίσης, συνέρχεται σε μια περίοδο στην οποία συνεχίζεται η παγκόσμια οικονομική κρίση με βαθιές και αλυσιδωτές επιπτώσεις.
Η οικονομική κρίση είναι δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Ο καπιταλισμός αναπτύσσει τις παραγωγικές δυνάμεις και κοινωνικοποιεί στο έπακρο την παραγωγή. Ενώ για την παραγωγή εργάζονται δισεκατομμύρια άνθρωποι δυστυχώς ο πλούτος και η δύναμη συγκεντρώνονται στα χέρια μιας μικρής μειοψηφίας ανθρώπων που μέσα από το στήσιμο και τη λειτουργία πολυεθνικών κολοσσών ελέγχουν τα μέσα παραγωγής. Αυτή η βασική αντίθεση είναι η βαθύτερη αιτία των οικονομικών κρίσεων του καπιταλισμού. Η επιβολή του νεοφιλελεύθερου συντηρητικού μοντέλου σε παγκόσμια κλίμακα είχε ως αποτέλεσμα η παρούσα οικονομική κρίση να πάρει πρωτόγνωρες διαστάσεις και να ξεχωρίζει για την ένταση και το εύρος της. Οι εργαζόμενοι διεθνώς, πληρώνουν το βαρύ τίμημα της κρίσης. Χάνονται εκατομμύρια θέσεις εργασίας. Με πρόσχημα την αντιμετώπιση της κρίσης μειώνονται κεκτημένα και κατακτήσεις των εργαζομένων, ενώ υποσκάπτονται και οι εργασιακές σχέσεις. Οι πλείστες κυβερνήσεις δυστυχώς στην αναζήτηση διεξόδου από την κρίση επιδιώκουν να φορτώσουν σχεδόν αποκλειστικά το βάρος στους εργαζόμενους. Ως αποτέλεσμα εντείνεται η ταξική πάλη. Εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλο τον πλανήτη παλεύουν για να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις τους. Πιο πρόσφατα παραδείγματα στην Ευρώπη είναι οι μεγάλες κινητοποιήσεις των εργαζομένων και μεγάλων τμημάτων του λαού στη Γαλλία κατά της αύξησης του ορίου αφυπηρέτησης και στην Ελλάδα κατά του μνημονίου και των τεράστιων βαρών που καλούνται να επωμιστούν οι εργαζόμενοι. Οργανώθηκε παναπεργία στην Ισπανία, κινητοποιήσεις στη Βρετανία, και κινητοποιήσεις στην Πορτογαλία με επιστέγασμα τη χθεσινή παναπεργία. Οι κινητοποιήσεις αυτές αναδεικνύουν την ισχυρή αντίδραση των εργαζομένων. Διαψεύδονται πανηγυρικά οι απολογητές του καπιταλισμού και της ασύδοτης αγοράς που υποσχέθηκαν μια κοινωνία στην οποία θα επικρατεί ευημερία για όλους. Που θεώρησαν ότι φτάσαμε στο τέλος της ιστορίας και της ταξικής πάλης. Η παγκόσμια οικονομική κρίση επαναφέρει στο προσκήνιο ακόμα πιο επιτακτικά την ιδέα του σοσιαλισμού. Την ανάγκη οικοδόμησης μιας κοινωνίας που θα βασίζεται στην απελευθέρωση από την εκμετάλλευση, στην κοινωνική δικαιοσύνη και στην κοινωνική αλληλεγγύη. Μιας κοινωνίας που δεν θα καλλιεργεί τη νοοτροπία του γρήγορου και εύκολου πλουτισμού.
Οι νεοφιλελεύθερες επιλογές που ευθύνονται για την ένταση της παρούσας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης είναι το άλλο σκέλος της λεγόμενης Νέας Τάξης Πραγμάτων. Αυτή εντείνεται και ενισχύεται περισσότερο από τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τους πιο στενούς τους συμμάχους. Μέσα από την ενίσχυση και διεύρυνση της επιδιώκεται η διατήρηση και διεύρυνση της παγκόσμιας τους ηγεμονίας σε όλους τους τομείς στον οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό-στρατηγικό. Μπροστά μας εκτυλίσσονται γεγονότα που αποδεικνύουν την ορθότητα των θεωρητικών μας αναλύσεων για τον καπιταλισμό. Βλέπουμε πως κράτη και κυβερνήσεις, αλλά και ενώσεις και συμμαχίες κρατών γίνονται οι εκφραστές και υπερασπιστές των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου και των μονοπωλίων, αγνοώντας πλήρως τους λαούς και το μέλλον τους. Υποθηκεύουν αυτό το μέλλον στα χέρια των πολεμικών βιομηχανιών και της χρηματιστικής ολιγαρχίας.
Με αφορμή τη δεινή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας αλλά και της Ιρλανδίας, έγιναν αναφορές για αφαίρεση του δικαιώματος ψήφου στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και της κυριαρχίας ή μέρους της κυριαρχίας χωρών που ενδεχομένως θα βρεθούν σε παρόμοια δυσμενή οικονομική κατάσταση. Τέτοιες προσεγγίσεις, σηματοδοτούν επαναφορά παλαιών αποικιοκρατικών συμπεριφορών με νέα μορφή και με πολύ επικίνδυνες προεκτάσεις.
Εμείς στεκόμαστε σταθερά στην αρχή της υπεράσπισης της κυριαρχίας των κρατών και του δικαιώματος κάθε λαού να ζει και να αναπτύσσεται με τον τρόπο που επιλέγει. Υπερασπίζουμε το Διεθνές Δίκαιο και την ανάγκη σεβασμού του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, που παραμένουν μαζί με τους αγώνες των εργαζομένων και των λαών τα μόνα όπλα για υπεράσπιση της ειρήνης ενάντια στις επιθέσεις της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης πραγμάτων.
Δε μπορούμε να μην αναφερθούμε σε κάποια έκταση στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ που πραγματοποιήθηκε στη Λισσαβόνα μόλις πριν λίγες μέρες (19-20 Νοεμβρίου), και όπου εγκρίθηκε η νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ. Θα επικεντρωθώ μόνο σε ορισμένα σημεία της Στρατηγικής Αντίληψης για το 2020, την οποία επεξεργάστηκε επιτροπή λεγόμενων σοφών υπό την πρώην Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ. Ζητείται εμβάθυνση των σχέσεων και των συνεργασιών του ΝΑΤΟ καθώς και των λεγόμενων «Συνεταιρισμών για την Ειρήνη», ώστε το ΝΑΤΟ «να μην ενεργεί μόνο του κατά την επόμενη 10ετία». Με βάση τη διακηρυγμένη θέση του ΝΑΤΟ ότι η ασφάλεια του επηρεάζεται πέραν από τα σύνορα του στην άλλη άκρη του κόσμου, αυτό σημαίνει ότι εκείνο που επιζητείται είναι η ευρύτερη δυνατή νομιμοποίηση των στρατιωτικών και μη στρατιωτικών του δράσεων. Στο ίδιο κεφάλαιο διευκρινίζεται ότι η προτιμώμενη μέθοδος συνδυάζει στρατιωτικά και πολιτικά μέσα και ότι οι «Υγιείς Συνεταιρισμοί παρέχουν μια ευκαιρία στο ΝΑΤΟ να επιδιώξει λύσεις σε σύνθετα προβλήματα που επηρεάζουν την ασφάλεια του». «Το ΝΑΤΟ θα εξυπηρετεί το ρόλο του οργανωτή». Ανάλογα με την επιθυμία έκαστου κράτους που συμμετέχει στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» η σχέση αυτή μπορεί να αξιοποιηθεί μέχρι και για συνδρομή σε ΝΑΤΟϊκές επιχειρήσεις.
Στην ουσία το ΝΑΤΟ προετοιμάζει και επίσημα το έδαφος για ταυτόχρονες εκστρατείες σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Η πολεμική στρατιωτική μηχανή αναπροσαρμόζεται, ώστε να καλύψει αόρατες απειλές σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Διαβάζουμε μέσα στη νέα Στρατηγική Αντίληψη του ΝΑΤΟ: «Οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις πρέπει να αποκτήσουν την ικανότητα να υπερασπιστούν το έδαφος της συμμαχίας, να αναλαμβάνουν απαιτητικές αποστολές σε μακρινή απόσταση, να συνεισφέρουν για ένα πιο ασφαλές διεθνές περιβάλλον και να ανταποκρίνονται σε απρόβλεπτα γεγονότα όταν και όπου προκύψουν. Επομένως υπάρχει μια συνεχής ανάγκη μετατροπής των δυνάμεων του ΝΑΤΟ από στατικές όπως ήταν κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, σε περισσότερο ευέλικτες, ευκίνητες και ελαστικές».
Στη Λισσαβόνα αποφασίστηκε επίσης η εγκατάσταση συστήματος «αντιπυραυλικής ασπίδας» που να καλύπτει και όλα τα κράτη μέλη του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη διευρύνοντας το αποκλειστικά αμερικανικό σχέδιο σε ΝΑΤΟϊκό και φυσικά με διαμοιρασμό του τεράστιου κόστους σε όλα τα μέλη. Στην ουσία πρόκειται για ένα γιγαντιαίο σύστημα ραντάρ παρακολούθησης με πρόσχημα τη δήθεν πυρηνική πυραυλική απειλή από το Ιράν και άλλα πιθανά εχθρικά κράτη. Σε αυτά τα πλαίσια, ιδιαίτερος ρόλος επιχειρείται να δοθεί στην Τουρκία φυσικά με το αζημίωτο.
Στη Λισσαβόνα και μετά τη συνάντηση με τον Πρόεδρο της Ρωσίας, ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Ρασμούσεν διακήρυξε πως το ΝΑΤΟ και η Ρωσία δεν αποτελούν πλέον αμοιβαία απειλή. Αν έτσι έχουν τα πράγματα και με δεδομένο ότι ο δήθεν κομμουνιστικός κίνδυνος έχει από καιρό εκλείψει εκείνο που πρέπει να γίνει δεν είναι η περαιτέρω ενίσχυση, αλλά αντίθετα η διάλυση του ΝΑΤΟ. Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι η ασφάλεια μεγάλων χωρών όπως των ΗΠΑ ή των ηγετικών χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης απειλείται από χώρες όπως το Ιράν; Κάποτε μας είχαν πει ότι η ασφάλεια τους απειλείτο από το Ιράκ. Πέρασαν χρόνια από την νατοϊκή επίθεση κατά του Ιράκ και ακόμα δεν κατάφεραν να βρουν ούτε ένα στοιχείο που να δικαιολογεί το αιματοκύλισμα του ιρακινού λαού.
Σταμάτησαν να χρησιμοποιούν το πρόσχημα του «κομμουνιστικού κινδύνου», στην Ευρώπη τουλάχιστον. Τα προσχήματα που προβάλλονται τώρα είναι η τρομοκρατία – την οποία γεννούν και εκτρέφουν οι δικές τους ιμπεριαλιστικές συμπεριφορές – είναι η πειρατεία, οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο, οι κλιματικές αλλαγές και ροές μετανάστευσης που προκαλεί, η προστασία των ενεργειακών προμηθειών καθώς και οδών προμήθειας τους και γενικά οτιδήποτε άλλο προκύψει και εξυπηρετεί τον εκφοβισμό των πολιτών και άρα την αδιαμαρτύρητη αποδοχή κατασταλτικών μέτρων. Δηλαδή μέτρων και νόμων που παραβιάζουν κατάφορα την προστασία των προσωπικών δεδομένων των πολιτών, της προσωπικής ζωής και σκέψης, αλλά και της κυριαρχίας των κρατών στο όνομα της αιτιολόγησης της ιμπεριαλιστικής επιθετικής πολιτικής.
Είναι προφανές ότι το ΝΑΤΟ διεκδικεί ρόλο παγκόσμιου χωροφύλακα των γεωστρατηγικών και των οικονομικών συμφερόντων του ιμπεριαλισμού. Είναι προφανές ότι το ΝΑΤΟ αναθέτει στον εαυτό του αποστολή παραμερισμού των Ηνωμένων Εθνών και του Διεθνούς Δικαίου.
Εμείς ζητούμε την διάλυση του ΝΑΤΟ, το κλείσιμο των στρατιωτικών βάσεων, και τη διάλυση των επιθετικών στρατών. Την πλήρη απαγόρευση των πυρηνικών και τον πλήρη πυρηνικό αφοπλισμό. Την κατακόρυφη μείωση των στρατιωτικών εξοπλισμών και δαπανών με αναπροσανατολισμό των πόρων σε ειρηνικούς σκοπούς- στην παιδεία, την υγεία, την ανάπτυξη της έρευνας και της τεχνολογίας για ειρηνικούς σκοπούς. Για την ανάπτυξη του ανθρώπου και την προστασία του πλανήτη μας και του περιβάλλοντος.
Σήμερα όμως δυστυχώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι και με την στρατιωτικοποιήση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δέκα χρόνια μετά την επισημοποίηση της έναρξης διαμόρφωσης της Ευρωπαϊκής πολιτικής άμυνας και ασφάλειας, και ένα χρόνο μετά την έναρξη της ισχύος της Συνθήκης της Λισσαβόνας, και έχοντας πλέον και τη νομική επικάλυψη, οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης οδηγούν με γοργά βήματα την οικοδόμηση της στρατιωτικής πτυχής της Ένωσης για να της προσδώσουν, όπως λένε, τα «απαραίτητα εργαλεία για να διαδραματίσει τον παγκόσμιο της ρόλο».
Η δημιουργία της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης και η σύζευξη κάτω από την ίδια στέγη των πολιτικών και στρατιωτικών δομών, με κοινή καθοδήγηση, λύνει πλέον τα χέρια στην Ένωση για να παρεμβαίνει όπου κρίνει και χρησιμοποιώντας όποια εργαλεία κρίνει. Υπό τη διαχείριση της Υπηρεσίας τίθενται τα χρηματοδοτικά εργαλεία της εξωτερικής πολιτικής της Ένωσης – ανάμεσα τους ο μηχανισμός σταθερότητας που επιτρέπει τις παρεμβάσεις για αποφυγή κρίσεων ή για αποκατάσταση της σταθερότητας μετά από κρίση, που για την περίοδο 2007-2013 είχε στη διάθεση του 2.1 δις ευρώ. Υπό τη διαχείριση της ίδιας Υπηρεσίας τίθεται και το εργαλείο για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, που επιτρέπει την παρέμβαση και την ανάμειξη στα εσωτερικά οποιασδήποτε χώρας με πρόσχημα την προώθηση της δημοκρατίας και την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για την ίδια περίοδο ο μηχανισμός αυτός έχει στη διάθεση του 1.1 δις.
Στην Ένωση και με διαφορετική συμμετοχή από τα διάφορα κράτη μέλη, σήμερα υπάρχουν διάφορες στρατιωτικές δομές όπως οι ομάδες μάχης (Battle Groups), η Ευρωπαϊκή Δύναμη Χωροφυλακής (European Gendarmerie Force), δηλαδή η στρατιωτική αστυνομία, οι μονάδες ναυτικής και αεροπορικής μεταφοράς. Σε στιγμές ειλικρίνειας οι εμπνευστές και υποστηρικτές αυτών των δυνάμεων παραδέχονται πως η επιδίωξη είναι η σταδιακή οικοδόμηση ευρωπαϊκού στρατού αφού αυτή τη στιγμή η ιδέα δεν υποστηρίζεται από το σύνολο των κρατών μελών. Η Συνθήκη της Λισσαβόνας επιτρέπει τη δημιουργία ad hoc ομάδων κρατών που να προωθούν τέτοιες μορφές στρατιωτικής συνεργασίας όταν δεν τυγχάνει συνολικής υποστήριξης. Η Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης έχει την εξουσία να συνδυάσει στρατιωτικά και πολιτικά μέσα στη διαχείριση κρίσεων- των οποιοδήποτε κρίσεων περιλαμβανομένων των ανθρωπιστικών, όπως για παράδειγμα μετά τον καταστροφικό σεισμό στην Αϊτή όπου στάλθηκαν στρατιωτικές μονάδες αντί μόνο ανθρωπιστική βοήθεια μέσω των αρμοδίων οργανισμών και οργανώσεων.
Η Συνθήκη της Λισσαβόνας προχώρησε ακόμα ένα βήμα – στην χρηματοδότηση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Άμυνας – που και αυτός είναι συνδεδεμένος με την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης, από τον κοινοτικό προϋπολογισμό, δένοντας τον πλήρως στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Σήμερα βλέπουμε να δίνονται εκατομμύρια στην ανάπτυξη διαφόρων οπλικών συστημάτων, οπτικών συστημάτων για δορυφορικά συστήματα, μη επανδρωμένων πτητικών μέσων και άλλα, και αυτό μεσούσης της οικονομικής κρίσης. Πίσω απ’ αυτά φυσικά βρίσκονται οι μεγάλες στρατιωτικές βιομηχανίες που ανεξαρτήτως από την κρίση οδηγούν την κούρσα των στρατιωτικών εξοπλισμών και αυξάνουν τα έσοδα τους σε βάρος των λαών.
Θεωρούμε πως τα πιο πάνω, που δεν αποτελούν εξαντλητική περιγραφή των κινήσεων στρατιωτικοποίησης των διεθνών σχέσεων, απεικονίζουν την άκρως επικίνδυνη κατάσταση στην οποία ζούμε.
Ποια πρέπει να είναι η δική μας αντίδραση, ή μάλλον δράση για αποτροπή τραγικών εξελίξεων και επανάληψης καταστροφικών πολέμων που έζησε η ανθρωπότητα στο παρελθόν; πώς μπορούμε να εργαστούμε για να τερματιστεί η τραγωδία που ζει ο Παλαιστινιακός λαός; Να σταματήσουν οι απειλές κατά της σοσιαλιστικής Κούβας; Οι απειλές κατά όσων λαών στη Λατινική Αμερική επέλεξαν αριστερές κυβερνήσεις με μια πορεία υπεράσπισης της εθνικής τους κυριαρχίας και ανάπτυξης προς όφελος των λαών τους; Τι πρέπει να γίνει για να εξαλειφθεί η φτώχια, η πείνα, η εξαθλίωση, οι επιδημίες, η εκμετάλλευση και η αδικία; Πώς θα τεθεί τέρμα στην υπονόμευση και ανατροπή μη αρεστών κυβερνήσεων; Πώς θα αντισταθούμε στην επιβολή αυτής της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης;
Για μας ο μόνος δρόμος είναι ο δρόμος του αγώνα και της πάλης. Ο δρόμος της ενότητας των δυνάμεων των κομμουνιστικών, εργατικών και προοδευτικών κομμάτων σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο. Στοχεύοντας σε κοινές δράσεις και πολιτικές εκεί και όπου είναι εφικτό και στη βάση του σεβασμού της διαφορετικότητας που χαρακτηρίζει το κάθε κόμμα.
Από δικής μας πλευράς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ειρηνική επίλυση του Κυπριακού στη βάση του Διεθνούς στα πλαίσια του ΟΗΕ, με στόχο την μετατροπή της Κύπρου σε γέφυρα ειρήνης με τις χώρες και τους λαούς της πολύπαθης περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου. Θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε στις όποιες προσπάθειες εξίσωσης του κομμουνισμού με τον φασισμό και ποινικοποίησης της ιδεολογίας και των συμβόλων μας, γιατί όπου γίνεται αυτό είναι προάγγελος αντιδημοκρατικών και αντιλαϊκών μεθοδεύσεων. Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε το διεθνές ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα- την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης, την Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικής Νεολαίας και την Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικών Γυναικών. Θα συνεχίσουμε να τηρούμε συνεπή στάση αλληλεγγύης και στήριξης στους αγωνιζόμενους λαούς, και έμπρακτα θα διοργανώνουμε και θα συμμετέχουμε σε συναντήσεις των κομμάτων μας με στόχο την κοινή δράση και πάλη μας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των λαών, και την εμβάθυνση της κατανόησης και συνεργασίας μας.
