Για τις δυνάμεις που εκφράζουν και υπηρετούν την άρχουσα τάξη όμως, είναι επιτακτική ανάγκη όλη αυτή η συσσωρευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια να διοχετευτεί σε «ανώδυνα» για το σύστημα κανάλια. Επιδιώκουν λοιπόν, η δυσαρέσκεια να περιορίζεται σε διαμαρτυρίες που δεν θα θίγουν τη ρίζα όλων των επιμέρους κοινωνικοοικονομικών προβλημάτων της εποχής, δηλαδή το ίδιο το κοινωνικό σύστημα και επομένως δεν θα θέτουν το ζήτημα της αλλαγής της κοινωνίας. Ακόμα, αυτές οι δυνάμεις επιδιώκουν να σπρώχνουν το λαϊκό κι εργατικό κίνημα να παλεύει με τους όρους που τις συμφέρουν και με τρόπους που αντί να συσπειρώνουν και να αφυπνίζουν το λαό, να τον οδηγούν στην αποχή από τους αγώνες και τις διεκδικήσεις. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα των πιο πάνω, αποτελούν τα βίαια ξεσπάσματα των αριστερίστικων και αναρχικών ομάδων που απομακρύνουν το λαό από τις κινητοποιήσεις και τις διαδηλώσεις. Αυτές οι τακτικές εξυπηρετούν το ίδιο το σύστημα και όχι αυτούς που παλεύουν εναντίον του. Ετσι εξηγείται η ιδιαίτερη ανοχή που τυγχάνουν οι διάφορες αναρχικές-αριστερίστικες ομάδες που δρουν στην Ευρώπη και δραστηριοποιούνται ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Είναι γι’ αυτό το λόγο που οι αριστερίστικες και αναρχικές ομάδες τυγχάνουν προβολής από τα αστικά ΜΜΕ, ειδικότερα δε όταν εμπλέκονται σε συμπλοκές με τους υποτιθέμενους «εχθρούς» τους, τους εθνικιστές-φασίστες, προσπαθώντας μάταια να οικειοποιηθούν την ιδιότητα αυτού που τελικά θα τσακίσει τον φασισμό.
Ο «αριστερισμός» αποτελεί επίδραση της μικροαστικής ιδεολογίας μέσα στο επαναστατικό εργατικό κίνημα. Στην πραγματικότητα οδηγεί αντικειμενικά στην ενσωμάτωση και στο συμβιβασμό με την αστική πολιτική, αν και εμφανίζεται με «υπερεπαναστατικά» συνθήματα («θάνατος στους φασίστες»). Την ίδια στιγμή αμφισβητεί και αναθεωρεί θεμελιακές θέσεις της επαναστατικής θεωρίας του οργανωμένου εργατικού κινήματος. Ο ρόλος του αριστερισμού στο προοδευτικό, αριστερό κίνημα είναι ρόλος αποδιοργάνωσης και διάλυσης. Βρίσκει έδαφος μέσα σε συλλόγους οργανωμένων φιλάθλων ομάδων και προσπαθεί να επηρεάσει νέους προς το μέρος του, πατώντας πάνω στη δυσαρέσκεια τους για το υπάρχων καθεστώς, χωρίς όμως να προτείνει διέξοδο από αυτό. Αξιοποιεί την έντονη αντίθεση μερίδας της νεολαίας με τον εθνικισμό-σοβινισμό, θέλοντας να καρπωθεί την «ευθύνη» για την καταπολέμηση του και επικεντρώνει την προσπάθεια του στην δημιουργία «αντιφασιστικών» ομάδων που μοναδικό στόχο θα έχουν την πάλη ενάντια στις φασιστικές ομάδες, απομακρύνοντας έτσι τη νεολαία από την πάλη ενάντια στο ίδιο το σύστημα που γεννά το φασισμό. Η προώθηση του όρου «antifa» (από το antifascist) από αριστερίστικες ομάδες γίνεται συνειδητά, μιας και δεν θέλουν οι νέοι να συνειδητοποιήσουν πως η πάλη ενάντια στο φασισμό δεν είναι ξεκομμένη από την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην κατοχή, ενάντια στα μονοπώλια, έτσι ώστε να οικοδομήσουμε το μέλλον που μας αξίζει. Στη δική μας αντίληψη δεν μπορεί κάποιος να είναι αντιφασίστας χωρίς ταυτόχρονα να αντιλαμβάνεται την ανάγκη για πάλη ενάντια σε όλα αυτά που έχουμε αναφέρει.
Ο αναρχισμός από την άλλη, είναι και αυτός ιδεολογία με μικροαστική προέλευση, με έντονα αντικομμουνιστικά χαρακτηριστικά. Η ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος έχει διαψεύσει επανειλημμένα τις απόψεις και τις θέσεις του αναρχισμού, αφού είδε ότι δεν υπάρχει προοπτική μέσα από αυτόν για την οργάνωση και ανασύνταξη του. Αντίθετα οι εργαζόμενοι, στο αναρχικό ιδεολόγημα είδαν ένα ακόμα δεκανίκι της κυρίαρχης τάξης, στην προσπάθεια της να αποπροσανατολίσει το Λαό για να συνεχίσει ανενόχλητη την καταστρατήγηση των κεκτημένων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η ψευτο-διαμάχη των λογής-λογής αναρχικών με διάφορα φασιστοειδή, ρίχνει στάχτη στα μάτια της εργατικής τάξης και της νεολαίας, αφού δεν τους επιτρέπει να δουν ξεκάθαρα ποιοι είναι οι πραγματικοί ταξικοί αντίπαλοι τους και έτσι δεν μπορούν να οργανώσουν την αντεπίθεση τους. Ετσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και του κατεστημένου, αφού μπορούν πιο εύκολα να προωθήσουν τα αντιλαϊκά και αντινεανικά τους μέτρα, χωρίς να υπάρξει αντίδραση από το λαό.
Η αντίσταση στις ιαχές του αναρχισμού και του αριστερισμού, είναι επιτακτική ανάγκη για τους εργαζόμενους και ιδιαίτερα για τη νέα γενιά του τόπου μας. Η πάλη ενάντια στις αδιέξοδες τους προτάσεις και πρακτικές είναι μονόδρομος, εάν θέλουμε πραγματικά να απομονώσουμε τις εθνικιστικές-σοβινιστικές φωνές, που επαναφέρουν συνθήματα που γράφτηκαν με μαύρα γράμματα στην ιστορία του τόπου μας. Η δράση των κάθε λογής «κουκουλοφόρων», «antifa» και αριστεριστών, κάθε άλλο παρά εξυπηρετεί τα δίκαια και τις επιδιώξεις του λαού μας. Αντίθετα, ενισχύει το έργο του φασισμού αφού αποπροσανατολίζει το λαό μας από την προσπάθεια του για απελευθέρωση και επανένωση της πατρίδας μας. Καθήκον όλων των νέων που νοιάζονται για το καλό της Κύπρου είναι η συστράτευση μαζί με την Προοδευτική, το ΑΚΕΛ και ολόκληρο το Λαϊκό Κίνημα, τις μόνες ταξικά προσανατολισμένες δυνάμεις, που αποτελούν τον πιο συνεπή, σταθερό και ουσιαστικό πολέμιο του εθνικισμού-σοβινισμού. Ετσι θα συνεχίσουμε να παλεύουμε έως ότου φτάσει η μέρα που οι νέοι όλης της Κύπρου, Ε/κ και Τ/κ, μακριά από αριστερίστικα μονοπάτια, μακριά από εθνικιστικούς παροξυσμούς, σφυρηλατημένοι στο καμίνι του αντιιμπεριαλιστικού και αντικατοχικού αγώνα, θα ζουν αφέντες στον τόπο τους!
*Οργανωτικός Γραμματέας Προοδευτικής Κ.Φ. Αθήνας
(Από «Φοιτητική Επαλξη»)
